Tijdens mijn studie in Leiden had
ik altijd vreselijke lol om een combinatie van verkeersborden, boven elkaar
geplaatst. Dit was nog voor de digitale fotografie en zodoende heb ik het nooit
kunnen vastleggen, maar het bovenste bord gaf aan
'SPOEDEISENDE HULP'
met als onderschrift:
'langzaam rijden in verband met
geluidsoverlast'.
Ik heb er veel om gegniffeld.
Inmiddels is spoed niet zo
grappig meer.
Vorige week vrijdag die
allergische reactie, de zaterdag een onstuitbare bloedneus waarna koorts
volgde.
Direct naar het ziekenhuis en aan
een driedaagse kuur antibiotica in isolatie. Bloedtransfusie wegens gekelderde
waardes.
Zaterdag weer een half uur
durende bloedneus, stromend uit de neus van een paniekend wiefke. Met vier man
bezig te tamponeren, dichtknijpen en tot rust brengen terwijl Thorben, die net
op bezoek was, stilletjes in een hoekje zat.
Met spoed een trombocyten
transfusie.
Een verpleegster mijn taak laten
overnemen bij de neus en naast Thorben gekropen.
Ilva van uitputting in slaap
gekukeld.
Dinsdag eindelijk naar huis,
woensdag door naar de volgende kuur.
Blijkbaar is dit wat we mogen
verwachten van de intensieve chemo's.
Even thuis.
En dan rennen voor transfusies en
opnames.
En dan verder rennen naar de
meerdere kuren per week in plaats van de eenmalige chemo die haar tot bosbes
bevorderde.
Het nummer van Herman van Veen
schiet in mijn hoofd:
" Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en
weer doorgaan.
Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven
staan."
" Ik moet rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en
weer doorgaan.
Ik kan nu niet blijven, ik kan nu niet langer blijven
staan."
Ik vraag me af waar we onze rust
gaan vinden.
Dan kijk ik opzij.
En zie onze trollen, zoetjes op
de bank, Thorben die Ilva's hoofd zachtjes streelt.
De wereld om hen heen doet er
even niet meer toe.
Zo dus.
Door van elke mooie seconde
Een eeuwigheid te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten