Sleutelmomenten

Er zijn van die momenten.
Niet persé altijd de sneeuwbal die de boel aan 't rollen brengt.

Niet echt de oorzaak.

Maar momenten waarop iets anders wordt, soms oorzaak, soms gevolg.

Sleutelmomenten waarna je van 'voor' en 'na' spreekt.

'Ja, vóór Thorben leerde lezen, kon ik facebook gewoon open laten staan.'

'Sinds de komst van de katten lijkt de stapel lego wel kleiner te worden.'

Zo zijn er talloze momenten, groot en klein. Het zal niemand verbazen dat we momenteel vooral denken in 'voor Ilva ziek bleek' en 'na de stamceltransplantatie'. Het doet vooral pijn om nu facebookherinneringen te zien van 'voor'. Ik zie een stuiterende krullenbol waarmee ongebreideld geworsteld kan worden.
Nu zijn we al bang als ze twee dagen niet poept omdat ze niet mag persen vanwege bloedingsgevaar.

Ik zou graag de zwaarte even neerleggen, even niet wakker worden met een knoop in de maag en de zenuwen om het hart.

Maar ja, dat was vóór.

En nu moeten we wachten tot ná.

Sleutelmomenten.

Momenten die met een bordje op ons pad worden neergezet.

Zo had Thorben gisteren zijn eerste zwemles. Gierend van de zenuwen ging hij er naartoe met David om vervolgens triomfantelijk en stralend terug te komen, want hij had vriendjes gemaakt en met zijn gezicht onder water gedurfd èn een stoere schatkist meegekregen om zijn zwemschatten in te vergaren.
"En Zarifa op school heeft al drie diploma's, mam!"

'Zo zo, een zeemeermin.'

"Ja, en nu word ik een zeemeerman!"

Vandaag weer zo'n moment, want David is met de troela naar het ziekenhuis voor de volgende kuur en de eerste sonde. Na vier en een halve maand bikkelen met pillen, eten en drinken is ze het nu eindelijk zat.
En wij ook.

Eergisteren zei ze het eindelijk zelf na het volgende pillenfiasco: 'Mama, ik wil toch maar een slangetje.' Dappere dame.

Nu het zover is, komt ze er uiteraard van terug, want zenuwen, eng, nieuw, gek.

Maar papa is heldhaftig en het personeel zeer kundig, dus ik heb er vertrouwen in.

Dus gaan we het doen.

Ondanks grote angsten voor nieuwe bloedneuzen, want tsja, dat slangetje gaat wel door de neus. We gaan gewoon extra goed op haar trombocyten letten. Die mogen niet meer te laag worden, anders kunnen we weer gaan rennen en met de aanhoudende ellende met de taxicentrale durven we er niet vanuit te gaan dat die ons op stel en sprong kunnen brengen.

Het is immers niet 12 uur van tevoren aangevraagd.

En ook niet voor een chemo.

Neeeee, voor spoedopnames rijden ze niet op vergoeding.

Dat zou toch te makkelijk zijn.

Maar goed.

Zodadelijk een wiefke dat ongetwijfeld zwaar beledigd zal moeten wennen aan haar slangetje en hopelijk een hoop meer rust gaat ervaren nu ze echt helemaal zelf mag bepalen wat ze eet of drinkt.

Even geen gezeik meer van haar welwillende papa en mama over of ze nog iets blieft.

Je zou bijna vergeten dat er nog andere zaken spelen.

Wat normaliter met stip de hoofden bezig zou houden, verdwijnt nu bijna op de achtergrond...bijna, want het is wel degelijk groots en veranderend.

Ons huisje.

Met dat tuintje.

Woensdag hadden we de afspraak met de notaris en onverwachts ook die extra kuur voor Ilva. Het lieve, meedenkende personeel had er al voor gezorgd dat wiefke al om 9 uur terecht kon zodat we het makkelijk zouden halen. De notaris was immers pas om 14:00. Met het OV dus rond 13:00 weg en dat was weer eenvoudig te halen zolang we rond 12 uur hier echt weg zouden kunnen.

Nou, met een kuurtje van een uurtje is dat zo gepiept, toch?

Niet dus.

Om 10 uur komt de kuur binnen, om 11:15 zo'n beetje klaar. Snel de taxi gebeld. Kan niet eerder dan 12 uur, maar goed, prima dus. Kan Ilva nog even rondfietsen.

Wij braaf om 12 uur buiten.

Geen taxi.

Kwart over 12.

Geen taxi.

Bellen maar weer. Zonder enige verklaring de melding dat de taxi er rond half 1 zal zijn.

GVD! Dan halen we het net niet met OV!

Knarsetandend zit ik in de taxi naar huis en overleg met David. Hij zoekt snel alternatieven en gelukkig blijkt dat ik slechts met een half oog naar OV heb gekeken en per ongeluk de looptijd zag als vertrektijd tram.

We hebben dus een paar minuten extra.

Misschien net voldoende.

Ellende om Ilva moe en slechtgehumeurd af te moeten zetten bij Eva die gelukkig kilometers aan stickers heeft meegenomen om het leed te verwachten. Frustrerend om meteen weg te moeten rennen zonder hapje, slokje of knuffel.

Maar het moet nu even.

Notaris en zo.

Officieel gedoe.

We hebben mazzel: de geplande tram komt een paar minuten te laat waardoor wij nog op tijd zijn.

Makelaar zal ons daar ontmoeten, maar belt precies als we voor de deur staan dat hij vast zit.

Of we een beetje willen proberen te traineren.

Owwwkay.

Binnen treffen we de oude eigenaren, een allerliefst echtpaar dat ons allerhande informatie kan verschaffen over de straat die blijkbaar bol staat van betrokken maar niet bemoeierige mensen . Nu hebben we dat ook zelf al ervaren bij ons eerste praatje met de overburen, dus da's positief.

Langer wachten gaat niet en uiteindelijk tekenen we zonder onze makelaar.

Ineens hebben we een sleutel in handen, met lieve woorden overhandigd door de ex-eigenaresse.

Toch overheersen andere zenuwen: buiten bellen we de goede man nog eens. Hij is ver voorbij zijn meest pessimistische schatting en neemt de telefoon niet meer aan!

Zo'n tien minuten later eindelijk het verlossende woord: hij heeft een kleine aanrijding gehad bij het keren in een straat waarbij de andere partij  er een wat groter drama van probeert te maken.

Ach, dat lost zich wel weer op. Hij is althans in orde en wij vertrekken snel naar huis.
Maar eerst even naar Huis.

Da's toch onderweg.

Zelfde tramhalte.

Hoe gemakkelijk wil je het hebben?

Net als we de sleutel in het slot steken, krijgen we een belletje: wiefke trekt het niet meer. Of we nog ver weg zijn.

Nee, we zijn extreem dichtbij, dus we gaan maar weer.

In mijn hoofd spelen de andere scenario's. Die waarin David en ik in alle rust kunnen rondkijken in het nieuwe huisje en plannen kunnen maken; waarin we de trollen ophalen om samen met ons een dansje in de tuin te doen; waarin we ter plekke een tuinstoel neerzetten om het gevoel te ervaren.

Maar ja, dat zijn plannen van vóór de diagnose.

Nu is het even niet anders.

We trekken de deur achter ons dicht.

Thuis treffen we een onrustig meiske en een opgewonden Thorben die niets anders wil dan de nieuwe sleutel vasthouden. "Mag ik em zien mag ik em zien mag ik em zien???"

Ja, manneke, je mag em zien.

Ik trek Ilva op schoot om tot rust te komen en laat Thorben ronddansen met de sleutel.

Wacht maar, over een paar maanden trekken we er met zijn allen in.

En dan mag Thorben de sleutel in het slot steken.

Dan grijpen we ons sleutelmoment.