Geur

Geurgeheugen is sterk.

Bij ieder geurtje een herinnering.

Kenzo, mijn allereerste lievelingsparfum, gekregen nadat moeki toch moest concluderen dat deze wat zware geur uitstekend combineerde met mijn huid.

Vochtige kasten, niet echt iets waar je blij van zou moeten worden, maar wel de vertrouwde geur waarmee mijn hele jeugd doordrenkt is dankzij ons vakantiehuisje.
Regen in de lucht.

Een zomerbuitje op warme tegels.

Warm zand.

Ziekenhuisgeur.

'IEW!' roept Thorben uit. 'Je stinkt!'

Ilva kijkt hem beledigd aan. "Ik stink helemaal niet. Ma-am, Thorben zegt dat ik stink!"

Ik heb geen idee waar het over gaat en vraag nog even door. 'Jawel mam, ze stinkt uit haar mond. Ze ruikt naar ziekenhuis.'

Aangezien ze tot onze grote vreugde al maanden thuis is, vraag ik me af waar dit dan vandaan komt, totdat ik de fles sondevoeding ontwaar.

Ach.

Natuurlijk.

Die weeïge geur van de supermelk waarmee we haar nog bijvoeden.

Onlosmakelijk verbonden met haar lange verblijven.

"Mama, ik wil niet naar ziekenhuis ruiken! Ik wil in bad!"

Verblijven waar ze niet aan herinnerd wenst te worden.

Dus gaat ze in bad.

Hop, handen vol zeep erin.

Thorben blijft niet achter en wenst ook zijn eigen zeep er bij te gooien.

De lavendelroos combinatie is niet om over naar huis te schrijven maar ach, het is althans geen ziekenhuis.

Het is hier een huishouden van scherpe neusjes. Iedere ochtend wense onze trollen mee te doen met 'pssjt pssjt' (parfummetje kiezen). Iedere dag heeft immers een eigen geur. Als er beneden een kaars aangestoken wordt, schrikken we boven wakker van de lucifergeur. We besnuffelen elkaars nek ook als we vermoeden dat er gekoortst wordt. Koortszweet ruikt echt anders.
En dus hangen we deze ochtend weer in Ilva's nek. Ons schorre wolfje heeft een rusteloze nacht gehad en de vreemde pukkels lijken weer erger te worden. Ze trekken nu omlaag langs de borstkas naar de buik.
Bij het wakker worden komt ze lekker knuffelen in bed en ruiken we gelukkig niets vreemds. Dan durven we de controle van morgen wel af te wachten.

Ik stap naar buiten om naar school te gaan. De lente is nu zo snel in aantocht dat het al bijna niet meer nodig is om mijn fietslampen aan te doen. Krokusjes zoenen de warmere lucht en ook de narcissen doen mee met de eindsprint naar 't nieuwe leven.

Voorjaarsbloemen in eigen voortuin.

Wat een primeur!
Een nieuw huis, een nieuw leven.
En wat een timing: Ilva groeit netjes met de voorjaarsblommen mee de lente in, op pad naar een nieuw leven zonder liters medicijnen en met lange, lange haren. Dat ze daarbij af en toe even door de troep heen moet groeien, dat nemen we dan maar voor lief. In het Prinses Maxima Centrum hebben ze gelukkig uitstekende tuinlieden.
Eens kijken wat ze ons morgen kunnen bieden tegen de aanhoudende pukkelzooi.
Ongetwijfeld weer een medicijn erbij.

Zodra de medicatie afgebouwd is, gaat die sonde er wat ons betreft uit. Weer proberen zonder bijvoederen. De ziekenhuisbezoekjes zullen echter haar leven lang doorgaan, maar met een beetje geluk zijn de trollen op een gegeven moment oud genoeg om niet meer direct op de geur te reageren.

En tot die tijd is het een perfect excuus om héél vaak in bad te gaan.