Compromis

Tussen broer en zus is niet alles altijd koek en ei hoewel we over het algemeen niets te klagen hebben over de band die ze hebben. De bank is regelmatig het onderwerp van strijdgewoel. Hoewel deze bank zo'n tweemaal groter is dan ons oude stel, lijken ze er onheilig veel plezier in te hebben zo dicht mogelijk tegen elkaar aan te kruipen om vervolgens te bekvechten over wie nu precies de benen waar mag uitstrekken.

Meestal is dit het makkelijkste te regelen door ze vriendelijk te vertellen dat ze het samen oplossen of anders gaat a) de televisie weer uit of b) zijn ze duidelijk te moe om te spelen en moeten maar even een dutje gaan doen of  c)anything that comes to mind.

Ineens blijkt dan dat ze heel wel in staat zijn om hun geschillen bij te leggen en een compromis te bereiken.

Even later zijn het weer de liefste trollen van de wereld.

Hoewel dit soort momenten ons regelmatig doen grimassen, is het feit dat ze kunnen ruzieën een godsgeschenk. Ilva heeft voldoende energie om van zich af te bijten en inmiddels hoeven we ook niet bang meer te zijn voor overmatige bloedingen als ze wat te ruw met elkaar omgaan.

Dus lamaar lekker samen 'uitvechten'.

Lastiger zijn de momenten dat Ilva zich ineens weer vreselijk ziek voelt.

Vanwege een vervelende oorontsteking duikt de koorts weer op, weet ze niet waar ze het moet zoeken en valt terug in een piepend hoopje ellende.

Dan waan ik mij ineens weer terug in het ziekenhuis, warm, wenend wiefke tegen me aan terwijl ik haar probeer af te leiden met een spelletje op de tablet en de geruststelling dat ook dit weer voorbij gaat.

Gelukkig breekt 's nachts ineens het oortje door en daarmee overdag ook weer de zon. Ze steekt haar tong weer lekker uit bij alles waar ze om giechelt en durft zowaar een hapje tosti te nemen. Dat is mooi, want het bezoek aan de arts afgelopen dinsdag heeft ons doen beseffen dat die sonde binnenkort echt verleden tijd is!

De laatste medicijnen die met haar behandeling te maken hebben, zijn van de lijst geschrapt. De enige reden dat we de sonde er niet direct onder luid gejuich uitgetrokken hebben, is het feit dat ze zich nog zo beroerd voelt en echt nog een antibiotica kuurtje nodig heeft, tezamen met de ondersteunende sondevoeding.

We hebben dus momenteel weer een gulden middenweg: weliswaar zit de sonde er nog in, maar de enge medicatie is eraf. En zodra troela besluit dat ze het na dit kuurtje aandurft, mogen we zelf de sonde verwijderen!

Van de weeromstuit weet ik niet meer wat ik moet schrijven. Het hele verhaal van de wensdag ligt nog op de plank en de woorden willen niet vloeien. De indrukken volgen elkaar nu zo rap op dat we van de ene aangename verrassing nog niet bekomen zijn of de volgende dient zich aan!

Een geweldige achtbaan om in te zitten, geloof me, maar het maakt het denkraam er niet flexibeler op. Gelukkig zijn er de lieve moeders die me op school weer even aanschieten zodra ze de glimlach op mijn gezicht ontwaren. Ze grijnzen mee, genieten en beginnen hard te lachen zodra ik mijn huidige zorgen opnoem.

"Als je als gezin door zo iets heen komt, dan is de rest echt peanuts!" Roept de een en ze heeft uiteraard gelijk. Mijn lief riep het eigenlijk ook al.

Dus laat ik alles maar even varen.

Het wensdagverhaal komt nog wel.

Haal mijn schouders op als het zoveelste smartboard niet op me reageert.
Leg ik uit aan collega waarom die ene taalles niet afgemaakt is door haar leerlingen terwijl ik voor haar klas stond.

En ga ik maar een belastingconsulent opzoeken omdat ik nu echt door de bomen het bos niet meer zie.

Mijn brein doet het nog niet zo goed.

Maar mijn hart zingt.

En dat lijkt me een uitstekend compromis.