Verwondering

Op school zijn we druk bezig met de leerlingen weer bewust bij de les te krijgen door ze veel meer input te laten geven. Eigenaar van hun eigen leerproces.

Grappig genoeg ben ik daar een aantal jaren geleden met mijn duo al eens mee bezig geweest. Iedere leerling heeft destijds met ons een eigen ontwikkelingsplan opgesteld en kon daardoor op eigen tempo door met die zaken waar bij hen nog winst te behalen was.

Op dat moment hadden andere ontwikkelingen echter prioriteit en waren we nog niet in staat om de tijd ervoor te bewaren.

Het verdween in een la.

Tot nu.

Ineens is het weer een goed idee en krijgen we zowaar handvatten en mogelijkheden om weer zoiets op te zetten! Puur genieten als je durft los te laten.

Ik ben er van overtuigd dat de denkwijze die ik op school zo graag toepas, me thuis ook heel goed van pas komt. Zo houden David en ik elkaar scherp als het gaat om acties van de trollen waar we even niets van snappen.

Vanochtend bijvoorbeeld, probeert Thorben zijn fiets in het smalle halletje om te draaien om vooruit naar buiten te kunnen in plaats van met het achterwiel eerst zoals hij normaliter doet.

Met een diepe zucht komt David weer binnenstappen en vraagt zich af hoe het komt dat trol ineens zo klunzig doet.

Ik vermoed echter iets anders: geen klunzigheid, maar uitproberen.

Experimenteren of er niet een manier is die nog handiger of fijner is.

Okay, dit werkte niet. Dat weet hij nu.

Wedden dat hij morgen weer gewoon met het achterwiel naar buiten gaat of een andere manier bedenkt?

De pure verwondering van nieuwe gedachten en ideeën van kinderen raakt me iedere keer weer, of het nu een nieuwe volgorde van aankleden is of een nieuwe manier van een som oplossen.

Heel af en toe mogen wij als volwassenen daar ook weer even aan snuffelen.

Dat 'aha!' moment.

Die heerlijke meme's op facebook waarbij je ineens begrijpt waarom dat richeltje onder de peperstrooier zit of waaruit blijkt dat in de oude garenklosjes naalden opgeborgen kunnen worden.

Och, kostte me maar 47 jaar om daar achter te komen.

Zo ook een mooi verwondermoment bij de dokter op controle. Meeluisterend over de telefoon terwijl ik op school zit, krijg ik mee wat zich afspeelt tijdens zo'n gesprek over en met Ilva. David bespreekt de pukkels (tsja, dat gebeurt nou eenmaal na chemo's), de diarree (transplantatieziekte? Hmm, bloed erbij? Nee? Om de haverklap naar de wc? Waterdun in de broek? Nee? Tsja, dan is dunne poep soms ook gewoon dunne poep) en dan ineens hoor ik de glunder in de artsenstem: 'Het is toch niet normaal, dit, hè? Ik bedoel, geweldig voor jullie, maar dit is toch níet normaal!'

In gedachten zie ik haar draaien naar haar collega en ik kan me de grijns zo goed voorstellen. 'Het gaat zo goed hier...hebben jullie nog medicijnen nodig? Ja? Alles? Nou, dan gaan we eerst even kijken wat we kunnen schrappen.'

En hop, daar gaat de denkbeeldige pen: meer dan de helft van de medicijnen gaat resoluut van de lijst af, waaronder de oh-zo belangrijke immuunonderdrukker.

Er zijn namelijk geen tekenen van transplantatieziekte.

Nog steeds niet.

Dus nu mogen we een weekje zonder proberen om te kijken of Ilva's lijf het echt zelf heeft opgepakt en uitgebalanceerd.

Als dat lukt, verdwijnt ook de rest van de medicatie en mag de sonde eruit.

De SONDE eruit!

En ach, laten we dan ook volgende week een afspraak maken om de PAC eruit te halen.

Er UIT!

Ik moet moeite doen om niet ter plekke in tranen uit te barsten.

We komen uit het dal.

Hoeveel bloemen we er ook hebben kunnen planten en hoeveel pracht we ook daar hebben kunnen vinden, we mogen er nu uit gaan klimmen.

Terug naar de wereld.

En die bloemen nemen we wel gewoon mee.

Pure verwondering mengt met grote angst en onzekerheid.

Wat gaat dit wennen worden.

Genieten van een losgelaten wiefke.

Hopen dat ze voldoende gaat eten.

Maar eerst hopen dat deze week inderdaad bewijst dat ze dit kan.

Dat haar lijf in goede samenspraak met de donorcellen gezond door kan groeien.

Ach, ook als blijkt dat we toch nog even door moeten gaan met de medicijnen, ben ik een hoopvol mens. Als ijkpunt had ik pas de zomervakantie in gedahten. Het lijkt me zo fijn om haar dan te kunnen laten zwemmen zonder extra plakkers en gedoe.

Stel dat het toch de voorjaarsvakantie wordt, dan is dat pure winst.

Wat het tijdspad verder ook is

We komen eruit

Met pure dankbaarheid

En gezonde verwondering.