Inventaris

In het huis wordt iedere dag weer wat verschoven en opnieuw bedacht. De wc beneden is nog steeds kapot en in goede stouw-traditie betekent dat automatisch dat er van alles voor de deur geplempt wordt. Die hoeft immers niet open en ach, je moet die tien dozen sondevoeding, vijfennegentig spuitjes en opvouwbare slee toch ergens laten?

Dan ineens bij zo'n denkmoment moet alles wijken, want die plee moet potdorie gefixt! Er zijn plannen voor Thorbens verjaardagsfeestje waarbij we eindelijk weer eens mensen kunnen uitnodigen. Zou een beetje zielig zijn als we die allemaal steeds naar boven moeten sturen voor een plasje.

Bij het verschuiven valt mijn tas ondersteboven.

Geen nood.

Prop alles er weer in.

Tot ik een hand vol muntjes tegenkom.

Een winkelwagenmuntje of vijf (want het plastic muntje is lichter dan het metalen muntje, Thorbens muntje zit er ook bij, evenals Ilva's munt en uiteraard konden we een keertje niets meer terugvinden en kregen we er nog eentje bij...oh wacht, wat is er nou gebeurd met 'plastic is lichter dan metaal dus de rest kan weg'?) en de diverse nood-euro's voor zwembadhokjes en rolstoelen, naast de verschillende ziekenhuismuntjes.

Ik zie een Delfts muntje, eentje uit Utrecht en een Sophiamunt. In het Juliana kinderziekenhuis of het Westeinde zijn we niet vaak genoeg geweest om er een muntje uit te slepen.

Ik kijk naar de vluchtkoffer die ik voor de wc-deur heb gestald.

Ook die durven we nog niet op te bergen.

Je weet maar nooit in dit stadium.

Toch worden er stappen gezet: ik ben heerlijk uit eten geweest met een lieve vriendin zonder dat ik gebeld ben om per direct naar huis te komen en Daaf en ik hebben voor het eerst in ruim een jaar een uitje gepland: de jaarlijkse nieuwjaarsbrunch! Het is een impromptu ingestelde traditie met familie en wat vrienden toen bleek dat we het allemaal die eerste keer heel gezellig vonden. Vorig jaar na Ilva's diagnose is David nog wel gegaan. Hij had grote behoefte aan de afleiding. Dit jaar kunnen we met zijn tweetjes.
Echt met zijn tweetjes.

We hebben nu namelijk een superoppas die niet bang is voor een sonde en ook weet hoe ze het kreng eruit moet trekken als het toch mis gaat. Ze kan tegen een stootje, is geweldig met kinderen en heeft dezelfde insteek als wij: alles is mogelijk, mits niet gevaarlijk of naar tegen elkaar. Ook heeft ze voldoende meegemaakt met haar eigen oudste dat ze echt niet zo snel in paniek te brengen is als er ziekenhuisactie nodig is.

Ik heb maandenlang mijn mond gehouden tegenover andere mensen over dit uitje, dit eerste uitje met zijn tweetjes, uit angst de goden te verzoeken, maar vrijdag heb ik het dan toch uiteindelijk verklapt aan wat collega's.
Gewoon, omdat ik er zo'n ontzettende zin in heb en me al zit te verkneukelen om even...heel even....niet met de kindjes bezig te zijn maar met vrienden.

Het thema dit jaar is 'historisch eten'. Ik maak de gevulde eieren naar recept van overgrootmoeder eind 19e eeuw en ze staan ruim op tijd klaar om ingepakt te worden.
Lieve oppas is er lekker vroeg zodat ze rustig rond kan kijken en zaken navragen. Thorben en Ilva vinden haar direct geweldig en voordat we het weten, mag ze helpen om Ilva's barbies van accessoires te voorzien.

Wij kunnen zo met gerust hart weg.

Nog even de zalf op Ilva's smoeltje smeren tegen de after-chemo pukkels.

Hey, zitten er nu ook ineens pukkels op haar borst?

En rug?

Zijn dat wel dezelfde soort pukkels of hebben we ineens met iets anders te maken?

Gvd.

Bellen dus met het PMC.

En wachten op feedback.

Een uur lang.

Dan willen ze toch maar een foto

En wachten we weer

Langer

Intussen wordt er druk heen en weer gepingd over whatsapp, want oudste broer is flink ziekende en wil graag komen, maar niet als wij er ook zijn want hij wil uiteraard niet via ons Ilva besmetten. Ik vertel hem om maar gewoon te gaan. Dit domino-wachten heeft geen zin. Wij weten niet hoe laat we de uitslag krijgen en of we nog naar het ziekenhuis in Utrecht moeten of niet.

Broer geeft aan dat hij dan wel weer verdwijnt als we alsnog kunnen aanschuiven, de schat.

Rond 4 uur hebben we uitsluitsel: we mogen doorgaan met dezelfde zalf smeren, ook op de andere plekken. Bellen als ze koorts krijgt of andere symptomen gaat vertonen.

Zucht.

Tegen die tijd heeft het niet zoveel zin meer om nog richting brunch te gaan. Onze haalbare tijd is immers bijna op.

We eten nog een gevuld eitje en laten het rusten na flink wat gescheld en gemopper.

Had ik het dan toch niet aan collega's moeten verklappen?
TWEE minuten voordat we de deur zouden uitgaan! Ik zou bijna wensen dat ik de pukkeltjes nooit gezien had.

Maar ja, dat zou werkelijk de goden verzoeken zijn, want stel je voor dat we wel actie hadden moeten ondernemen!

Nog een gevuld eitje dan maar.

En de pizza die eigenlijk klaar lag voor de oppas.

En ineens beginnen mijn handpalmen te kriebelen.

Pijnlijk

Warm

Rood.

Een paar minuten later zit het over mijn hele lijf en worden mijn ogen zwaar.

Een allergische reactie.

Dus hang ik alsnog aan de telefoon met het ziekenhuis.

Ik mag pillen komen halen, want ze herkennen de symptomen als die van netelroos, een acute reactie die meestal niet verklaard kan worden en ook wel weer wegtrekt na een paar dagen.

Ineens zit ik op de eerste hulp.

Zonder Ilva.
En heb dus geen ziekenhuismuntjes nodig.

Dat voelt heel gek.

En stiekem heel goed.

Peetoom kan er ook om lachen. Hij kan me nog ophalen vanaf het ziekenhuis, wat me een half uur wachten op de avondbus scheelt. Ook hij ziet de lol er van in: geen Ilva in de auto.
Heerlijk!

Terwijl ik wacht tot de pil gaat werken, maak ik de inventaris op: de schrik van vandaag zal er eentje zijn van vele die volgen, hoewel de frequentie hopelijk afneemt. Deze zaterdag kan me verder gestolen worden. Goed dat ik niet naar de brunch ben gegaan, want dat was dus hoe dan ook misgelopen. Balen dat we niet naar de brunch zijn gegaan, want we zouden voor het eerst...

De koffer laten we nog even staan.

De muntjes blijven nog even in de tas.

Ons momentje komt nog wel, want alles wordt langzaam maar zeker normaler. We moesten weliswaar op feedback wachten, maar we hoefden voor Ilva niet naar het ziekenhuis! We konden vandaag niet weg, maar lieve oppas heeft al aangeboden ons uit eten te schoppen zodra zij hier weer kan langskomen.
Vandaag was even geen succes.

Maar we komen er wel.

En dan blijft slechts het supermarktmuntje over.
Die van plastic.

Die weegt minder zwaar.