Aan 't lijntje

In mijn laatje bij mijn stoel ligt een sleutelhanger met een foto waarop ik op ietwat minder lieftallige wijze een collega 'omhels'. Deze foto is gemaakt in de Efteling gedurende één van onze schoolreisjes in de periode dat we beiden voor groep 7 stonden. Ik was nog niet op de hoogte van deze specifieke attractie en zij haalde me over, mededelend dat ik het ongetwijfeld nooit meer zou vergeten!
De attractie was Carnaval Festival.

En het liedje ben ik inderdaad nooit meer vergeten.

Laten we het erop houden dat we elkaar in de jaren daaropvolgend regelmatig liefdevol hebben getracht op de kast te krijgen. Een rode draad door onze samenwerking, een heerlijke traditie tot groot vermaak van onze leerlingen die er maar wat graag aan meewerkten.

Afgelopen week ben ik eindelijk weer teruggeweest in de Efteling, met grote dank aan Villa Pardoes die ons uitnodigde om even te komen ontspannen. Als buren van dit themapark werden we uiteraard voorzien van vrije toegang en zo hebben we rustig de tijd gehad onze trollen onder te dompelen in de visuele weergave van de vele sprookjes die ze kennen uit de boekjes.

Hun eerste Eftelvaring.

Overweldigend, de eerste dag, met een uitgebreide wandeling door het sprookjesbos ('Mam, op school zeggen ze dat het sprookjesbos niet bestaat, maar nu ben ik er! Dus het bestaat!') en een aantal betoverende ritjes.

De dagen daarna veelal gevuld met herhalende toverritjes met Ilva omdat het Thorben regelmatig even teveel werd. Niet helemaal eerlijk: onze troela was voorzien van rolstoel en trol moest het maar rooien op zijn eigen benen!

Maar toch.

Zaligheid.

Zelfs het weer leek wel betoverd, een minizomer temidden van de winter.

Alle loze momentjes gevuld met spel tussen alle kinderen van de overige huisjes in de villa. Impromtpu vriendschappen, nieuwe spelregels en een hele hoop warme wafels met slagroom.

Op het moment dat de trollen de Carnaval-rit ontdekten, heb ik toch maar een foto gemaakt en naar voornoemde collega gestuurd, wetende dat ze in haar vuistje zou lachen en ik het nog wel terug zou horen...even het lijntje weer uitgooien.

Eenmaal thuis weer terug in het stramien: Ilva controles in het ziekenhuis. Met alle mooie dagen bleef er niet zoveel tijd over om ons zorgen te maken (uiteraard het doel van Villa Pardoes), maar de feiten liegen er niet om: ineens een krankzinnig droge huid, gepaard met eczeem en kriebels, aanhoudende net-niet koorts, een eigenwijze oorontsteking die haar vijf dagen liet roepen om doekjes voor haar lekoor,  natte poep en een vervelend koppige hoest.

En de succesvolle rit naar huis, gevolgd door een spectaculaire overgeefsessie omdat ze eigenlijk toch wel wagenziek was geworden.

Laten we zeggen dat we de telefonische hulpdienst van het Prinses Maxima Centrum goed benut hebben.

Hoe dan ook, nu weer even de volledige APK: uit haar bloedbeeld blijkt dat ons wiefke inderdaad een infectie ergens onder de leden heeft. De gok is dat het op haar longen zit, aangezien de hoest weer erger wordt. De huidproblemen mogen toegeschreven worden aan het stoppen van de immuunonderdrukker en de darmpjes...tsja...daar zijn zoveel redenen voor te bedenken, inclusief het eerdere kuurtje dat ze op vakantie kreeg. Gezien de frequentie, gecombineerd met het bloedbeeld en de overige zaken, lijkt het de arts sterk dat dit transplantatieziekte is. Eerder denkt ze aan het resultaat van koortserig, kuurtjes en malaise.

Appelig, vond ze Ilva eruit zien.

Prachtig woord.

Appelig.

Maar ja, met dit alles verliest het wolfje wel gewicht en energie, dus ze blijft nog even aan de sonde. Ietwat teleurgesteld dat ze het lijntje nog niet kwijtraakt, snapt ze gelukkig wel dat dat het medicijn innemen en bijvoeden aanzienlijk makkelijker maakt.

Volgende week mag ze op herhaling bij de dok in de grote hoop dat haar temperatuur dan eindelijk gestabiliseerd is en de overige klachten aan het afnemen zijn. Mocht ze dan ook weer durven eten, dan gaat het snoertje er heel snel uit. Des te groter de kans dat ze dan namelijk ook weer meer gaat eten: geen te gemakkelijke achterdeur meer voor haar of voor ons!

Intussen kan ik op school geen stap meer doen of ik hoor het irritante Carnaval-deuntje achter mijn rug. Draai ik me om, dan staat daar mijn oh-zo onschuldige collega met een stevige grijns op haar gezicht.

Dat maakt me blij.

Ondanks de infectiedreiging voelen we wel dat Ilva nog steeds vooruit gaat en daarmee komt ruimte voor gekkigheid op het werk.

Gekkigheid die liefdevol afleidt van de zenuwen die zo graag gieren op de doktersdinsdagen.
Malligheid waar ik mijn collega dankbaar voor ben.

En die ze dubbel en dwars gaat terugkrijgen.

Want we zitten nu eenmaal op één lijn.

En die trekken we er voorlopig nog niet uit!