Reislust

Het heeft even geduurd maar nu we vorige week succesvol naar Amersfoort op en neer zijn geweest, durven we het treingeintje wel weer vaker uit te halen, mits met voldoende rustdagen tussendoor. De trollen lijken zich opperbest te vermaken met een puzzelboekje en elkander zonder de coupé geheel en al op stelten te zetten. We bekijken dus alvast het weerbericht voor de week om te zien of we Artis en de grootouders weer eens kunnen bereiken.

Rustdagen plannen is wat lastiger: de trollen hebben hun schoolreisje op de vrijdag en eigenlijk willen we zondag al naar Artis. Is een zaterdag voldoende voor Ilva om bij te komen? Willen we haar überhaupt wel laten gaan? Ze hoest al dagen en juist vlak voor het schoolreisje is het dubbel zo erg.

Maar ja.

Schoolreisje.

Allereerste keer.

Ze giechelen nu al over het feit dat ze naar dezelfde lokatie gaan en elkaar mogelijk tegenkomen.

Snoepzakjes worden al gevuld en plannen gemaakt.
Thorben legt precies uit hoe zo'n schoolreisdag er nou uitziet en verhaalt van bussen en groepjes, water en snoepjes.
Ah, goed punt: zwempakken ook maar mee voor de zekerheid. Er is immers een waterspeeltuin en de temperatuur zou stijgen.

Ilva's temperatuur stijgt gelukkig niet mee: geen koorts. Juf heeft beloofd Ilva in haar groepje te houden.
Goed dan.
De tas wordt volgepropt met dropjes en zakdoekjes.

Ik haal diep adem.
En laat gaan.

Terwijl de uren voorbijglijden op school houd ik mijn telefoon nauwgezet in de gaten. Ik krijg mooie foto's van een Ilva in de bus, maar op de overige fotootjes van begeleiders zie ik slechts een sip wiefke voorbij komen!

Mijn hart gaat naar haar uit.

Is het teveel?
Teveel indrukken, teveel mensen, teveel hoesten?
De tijd kan me niet snel genoeg voorbijgaan.

Zodra ik kan, vlieg ik naar huis alwaar de trollen reeds op de bank hangen. Thorben heeft grote verhalen over alles wat hij ditmaal gedurfd heeft. Hij straalt zo hard dat de zon er om moet giechelen. Zijn snoepzakje is leeg ("Mam, ze wilden allemaal wat lekkers en ik zei nog HO nou! Wacht op je beurt! En dat deden ze!'...ons delertje), zijn hart is vol.
Ilva steekt er bleekjes bij af, letterlijk. Onder een dekentje hangt ze tegen de kussens aan, doodop. Zodra ik naast haar ga zitten, duikt ze tegen me aan. Ze wil niets vertellen, weet niet meer wat ze gedaan heeft. 

Ik wens even dat ik haar weer aan de borst kan nemen.
Even een slok mama-energie.
Ilva zucht diep en komt tot rust in mijn armen.
Ineens kan ze weer praten. Ze vond het bootje eng maar ze moest er wel op heen en weer. Er was wel iets leuk maar ze weet even niet meer wat.
Dan gaat ook het buikje weer aan en besteedt ze de rest van de avond met aanvullen wat ze aan voer gemist heeft. Het bedje is snel gevonden die avond en als een blok valt ze in slaap.

Die nacht vraag ik me af of dan nu de koorts gaat volgen.

's Morgens voel ik een zacht handje en een zoentje.

Een stralende Ilva die me komt vertellen over het spookhuis waar ze indurfde en over de gekke monsters die daar waren. Ze kruipt lekker naast me en voelt nog koel aan. Hoesten doet ze nauwelijks terwijl ze verder kwebbelt over alles wat haar de vorige dag is opgevallen.
Zaligheid.
De helende werking van kind mogen zijn.

Misschien gaat het wel gewoon lukken, morgen naar Artis.
Ze wil opa en oma zo graag zien.
Haar reislust is aangewakkerd.
Misschien is het wel precies wat ze nodig heeft om uit de verkoudheidsspiraal te stappen.
Ik ga maar alvast wat puzzelboekjes bij elkaar sprokkelen.
En laat gaan.