Vakantiegevoel

Met de zomerse temperaturen buiten voelen we de vakantie naderen. Op school zijn zowel leerkrachten als leerlingen eigenlijk al anderhalve week overtuigd dat het jaar te lang duurt. Waar dat precies vandaan komt, weten we niet maar vrijwel iedere klas merkt het: de vakantie komt eraan.

Ondanks ons krankzinnig onvoorspelbare rooster hier thuis merken wij het ook, zij het vooral in de opluchting dat ik in de vakantie althans even geen rekening meer hoef te houden met schoolroosters en er dus meer ruimte is voor de verdeling tussen ziekenhuis en trollol. Nu Ilva voor de chemo 5-daagse in Utrecht ligt, heeft ze ineens weer koortsaanvallen. Balen, want dan zou haar verblijf wel eens langer kunnen gaan duren en laten we daar nu net even geen zin in hebben.

Wat moet, dat moet en we regelen met dank aan Davids doorzettingsvermogen dat we gelukkig wel een nachtje met zijn vieren op de kamer mogen slapen. Deze kamers in Utrecht hebben namelijk een 'ouderslaapkamer' ensuite met eigen badkamer waardoor er best wat te schuiven valt in de kinderkamer en er nog een bed naast past.

Zodoende pakken Thorben en ik zaterdag de koffer in. Speelgoed voor als Ilva haar bed niet uit wil, lekkere happen voor dappere David, vermaak voor beer en mijzelf en uiteraard de pyjama's en onze reiskussens. Het voelt als een dagje uit, de tocht naar Utrecht waar we al zo vaak in het verleden zijn overgestapt op weg naar de Veluwe. Dat het streekvervoer staakt, raakt ons niet want binnen luttele minuten hebben we gewoon een bus te pakken en komen aan in het verkoelende ziekenhuis - pardon: zorginstelling, zoals de medewerkster me verbetert.

Nog geen minuut zijn we binnen, of Ilva duikt kraaiend op haar stepje en sommeert Thorben haar te volgen op een skelter. Haar verhoogde temperatuur verlaagt bepaald haar humeur niet. Luid joelend racen ze door de gang, troela met toestemming even losgekoppeld van alle draden. We nemen de lift naar beneden, rijden naar buiten alwaar een comfortabele schommelstoel hangt. Al wiegend geniet ik van koolwitjes in de groen-paarse velden voor ons en van de twee kwebbelende trollen naast me.

Op de weg terug halen David en ik alvast een avondmaaltijd bij het restaurantje. Ze hebben varkenshaas op wilde rijst en het mag gerust mee terug naar boven.

Als we een uur later terug op de kamer zijn, duiken beer en zijn zusje op het ouderbed om lekker met playmobil te spelen. Hun voetjes steken onder de deken uit die ter bescherming over de schoten ligt.
Over vakantiegevoel gesproken.

David en ik genieten van het zalige eten en de zwoele lucht op het balkonnetje. Er schijnen 's avonds vleermuisjes te fladderen, zo meldt mijn lief.

Veel tijd voor het balkon krijgen we niet, want de eetkar komt voorbij. Er is machtig mooie keuze voor Ilva. Jammer dat ze er met de chemo helemaal geen trek in heeft.

Het mag de pret niet drukken, want het vierde bed komt aan en zodra dat staat, gaan alle remmen weer los. Tot diep in de avond liggen Thorben en Ilva te spelen en te giebelen.

We laten ze maar even.

Morgen is het toch zondag.

En ze moeten even bij elkaar opladen.

Het kan ook geen kwaad dat David en ik na maanden weer eens naast elkaar kunnen liggen. En ja: 's avonds op het balkon ontwaren we inderdaad een kleine fladderaar die net zo enthousiast rondjes maakt als Ilva.

We slapen gezamelijk uit na een relatief piep-rustige nacht en op ons dooie gemakje maken Thorben en ik ons tegen de middag eindelijk eens klaar om weer huiswaarts te keren.

Eigenlijk willen we helemaal niet.

Het is hier best gezellig.

Maar ja, scholen en afspraken roepen.

Dan nog maar even een ijsje op het station.

En thuis lekker afsluiten met een goeie film waar Thorben nu oud genoeg voor is.

Met nog meer ijs.

Want het voelde toch echt een beetje als vakantie.