Territorium

In de jaren dat we in de Jonathanstraat woonden, hebben we ons daar altijd beschermd gevoeld. De jongerenbende had al besloten dat we daar mochten wonen en ongeziene krachten beschermden zelfs mijn fiets als ik deze weer eens onbeschermd buiten liet staan. Logé's mompelden 's morgens meestal iets van 'onverwacht lekker geslapen ondanks lawaai buiten', alsof er een dekentje over ons huis gespreid lag.

Nu fiets ik er langs om Thorben naar school te brengen. Het straalt nog steeds daar op de hoek van de straat, het gevoel van veiligheid. Het is dusdanig sterk dat ik op de weg terug de oude weg door het park neem. Ook dat groen voelt een beetje als van ons. Ik ben zo blij dat we hier in de buurt blijven wonen.

De katten zijn helemaal gelukkig met hun nieuwe terrein. In de ochtend staat BB voor de deur te trappelen. "Maak nou OPEN! Ik MOET!"

Uhhh, kat, de bak staat boven.

"JAA, weet ik! MAAK NOU OPEN!"

Hij stormt naar buiten en doet opgelucht zijn behoefte in het zandgat tussen de tegels. Zou dit nu een vorm zijn van territorium afbakenen? Ik weet in elk geval wel dat geen enkele andere kat meer zijn behoefte komt doen in onze tuin.
Ach, dan schep ik hier maar poep in plaats van boven.

Thorben heeft een maatje naast de deur gevonden, een alleraardigst Pools jongetje van dezelfde leeftijd. Hoewel hij zijn naam nu wel weet, noemt hij hem steevast 'vriend', ook als hij hem roept. 'Hé, vriend! Kijk!'
Ik moet er om grinniken. Samen steppen ze zich het hele weekend een slag in de rondte en bakenen hun gebied af met gezamelijke dino's. Ineens heb ik een mannetje dat niet meer aan me hangt maar juist uren lang buiten op straat speelt, zelfs een blokje om durft te steppen over de stoep. 'Vriend' klopt regelmatig op het raam om de beer weer naar buiten te vragen en Thorben regelt wel even dat het jong hier mag verblijven als zijn moeder even boodschappen moet doen.
Zitten ze ineens gezellig met zijn tweetjes treinbanen te bouwen en legofilmpjes te kijken onder het genot van een groot glas limo om vervolgens weer naar buiten te vliegen. 'Dat mag wel, hè, mam?'

Tuurlijk.
Dit is zo'n straatje waar je buiten kunt spelen met je vriendjes.
Zo eentje waar ineens een klein mannetje een groot leefgebied ontdekt.
Hij poept nog net niet in het zand.
Onafhankelijkheid gloort.

Als we buiten bij mijn fiets staan op maandagmorgen om naar school te gaan, besef ik me ineens dat het sleuteltje niet aan mijn bos zit! Ik schrik me rot en bedenk dat ik dus de fiets niet op slot heb gezet! Als hij er nog maar staat....oh wacht, ik sta er naast.
Duh.

Dank je wel, fietsgoden en beminnelijke huisgeesten, dat jullie ook hier de bescherming uitbreiden over mijn fiets heen. Ik ga het nog nodig hebben.

Op de fiets naar school draait Thorben zich naar me om. 'Mam, als we zo weer thuis zijn, wil ik met mijn vriend spelen.'

Uiteraard. Zelfstandigheid lever je niet zomaar weer in na het weekend.

'Maar dan moet jij even voor me aankloppen.'

Een grijns breekt door op mijn gezicht.
Ik snap het.
Territorium vergroten is één ding.
Helemaal loslaten een ander.

"Is goed, mannetje. Ga ik doen."
Groeien vanuit veiligheid.
Een steeds groter cirkeltje om het huis heen, zoals onze katten vroeger bij het vakantiehuisje.

Ik ben dankbaar dat we onze trollen die veiligheid kunnen bieden.
En dankbaar voor alle hulp die we daarbij krijgen.
Op wat voor manier dan ook.