Feitjes

Het is al eens eerder genoemd: ik kom uit een familie van verhalenvertellers. Feiten worden aan elkaar gehaakt tot een anecdote en een toevallige ontmoeting kan een heel verhaal tot gevolg hebben.

Zo is het best lastig als ik probeer de tweede chemodag te beschrijven en ik verzand in de taxirit er naartoe!

Goed.
Feitjes.
Zaterdag hadden we een geweldige dag zoals eerder beschreven. Zondag en maandag was het allemaal wat minder: wiefke had pijn in haar been, te verwachten vanuit leukemie (vernauwing van kanalen door botingroei) óf zenuwpijn door één van de medicijnen in de chemococktail.
Tel uit uw winst.

Ze vond er geen zak aan.
'Ik kan wel buiten spelen!' riep ze een uur lang terwijl het buiten stortregende en ze haar beste flamingo impressie stond te doen.
Tuuuuurlijk meiske.

Het probleem is dat ze eenmaal de pijn aangeeft, maar als je doorvraagt, beweert ze snoeihard dat de pijn al over is.
Omdat ze bang is wereld te missen?
Omdat ze ons geen zorgen wil geven?
Daar zijn we nog niet achter.
Uit ervaring weten we inmiddels dat de dame het beste leert door te ervaren.
Dus.
Laarsjes aan.
Parapluutje mee.
En een loopje naar de brievenbus...

Ineens klinkt het bedremmeld naast me: 'Mama, het doet toch maar pijn. Gaan we weer naar huis?'

We klappen de paraplu dicht en ik til haar op, dicht tegen me aan. "We gaan naar huis."

Kleddernat komen we terug.
Maar liever nat dan vier uur lang moeten soebatten met een meiske dat het gevoel krijgt dat we de wereld te strak om haar heen trekken.

Dan vandaag, dinsdag, haar tweede chemomoment. Ze ziet er gelukkig niet tegenop, want behalve hot flashes iedere avond (waarschijnlijk door de prednisol, zo hebben we geleerd) heeft ze er vooralsnog weinig last van. We weten dat de cocktail mettertijd weer aangepast wordt, maar ieder succesje is er eentje en haar dagkwaliteit valt voor ons onder de noemer TRIOMF.

Het gesprek vooraf leert me dat de PAC geen belet hoeft te vormen voor gespeel. Alleen die naald die er al in zat voor de eerste toediening en het feit dat het ding net geplaatst was, zorgde voor enige voorzichtigheid. Ze mag zelfs koppeltje duikelen als ze de behoefte voelt!
Gelukkig, ik heb het zaterdag dus niet overdreven.
We hoeven niet te helikopteren.
Pac van 't hart.

Dan nog heel wat vraagjes.
Koorts gehad? Nee hoor.
Gedragsverandering? Ummm behalve een sterk toegenomen stuk ongeduld en ondeugendheid?
Pillen? Slikt ze als een pro.
Arts kijkt aangemaak verrast.
Ik vraag over het pijnlijke been. Ja, dat kan zenuwpijn zijn. Arts kijkt even voorzichtig naar Ilva en vervolgt op zachte toon: 'Dat gaat ook in haar handen gaan zitten.'
Ik knik en geef aan dat ze dit gewoon mag zeggen. We willen geen geheimen en hebben honderd keer liever dat Ilva dingen herkent dan dat ze in paniek raakt.
Mijn wolfje glimlacht. 'Doet nu geen pijn, hoor.'
Ik grijns.

De chemo druppelt erin terwijl de filmpjes op de tablet voorbij komen en ik niet snel genoeg heen en weer kan draven tussen keuken en Ilva. Appeltje hier, boterhammetje daar, 'mama, heb je nog iets bij je?'. Die prednisol doet zijn werk. Wat is het fijn om nu wat stevigheid aan dat lijfje mee te kunnen geven voor zodadelijk als dat magische medicijn weer wordt afgebouwd en mogelijk het lijf gaat rebelleren.

We krijgen instructies voor vrijdag, wanneer de volgende puncties plaatsvinden ter meting van het aantal kwaadaardige cellen. Dan gaat ze weer een doktersdutje doen en ze gaan er gebruik van maken om meteen de gemene pleister van haar hals te verwijderen die daar zat na het plaatsen van de PAC. Slimmeriken doen alles om het de kinders zo comfortabel mogelijk te maken.

Voorlopig nog twee keer per week naar het ziekenhuis voor haar chemo. Daarna komt er een periode van één keer per week. Wanneer precies?
Geen flauw benul.
Het is mogelijk al honderd keer gezegd, maar we nemen het even hoofdstukje voor hoofdstukje zodat ons hoofd niet stuk gaat.

Feiten.
Ons opschrijfboekje staat er vol mee.
En toch krijg ik het maar niet op een rijtje alhier.
Ach, dan maar weer een anecdote.