Zonnekindjes

We gaan weer op weg naar Rotterdam. Even geen chemo vandaag maar uitgebreid bloedonderzoek en gesprekken over de voortgang. Mag de naald er ook weer even lekker uit.
Eens kijken of ik haar nu eindelijk eens echt goed kan laten douchen in plaats van dat gedoe met washandjes en antiplakdoekjes.

In 't ziekenhuis moeten we bij de meet-en weegkamer eventjes wachten. Ilva en ik bespreken de zandloper die op het bordje getekend is. Die geeft immers aan dat de mensen even tijd nodig hebben.

Vijf minuten later klinkt het beledigd naast me: 'Mama! Die zandloper is NEP! Ze hebben ons gefopt! Hij verandert helemaal niet!'

Grinnikende verpleegsters lopen langs terwijl Ilva en ik dan maar besluiten de nepvogeltjes in het vogelhuisje naast de deur te gaan voeren.
Met nepzaadjes.
Hoe anders.

Ilva verhaalt nog even over de onverwachte ontmoeting die we gisteren hadden met een ijsvogeltje in het park. Hij zat weliswaar op veilige afstand, maar we hebben hem gezien!

'Maar die was echt, hè, mam? Deze niet. Deze is ook blauw, maar deze is nep.'

Nep en echt zijn wel een terugkerend thema op dit moment.

Uit het bloedonderzoek blijkt dat Ilva's bloedplaatjes besloten hebben weer goed aan het werk te gaan. Haar waarde is zowaar gestegen naar 224! Volgens de arts betekent dat dat de andere waardes zullen volgen. Alleen haar immuunsysteem zit op een all time low en ook dat was te verwachten, maar wel een beetje griezelig voor ons hier thuis. Ieder zuchtje en iedere rode wang doet toch even onze wenkbrauwen fronsen.

We houden in ons achterhoofd dat dit 'slechts' betekent dat we bij een temperatuur hoger dan 38 graden naar het ziekenhuis moeten om haar af te schermen van verdere virussen en dat ze dan daar weer goed behandeld wordt.
Maar ja, we hebben haar liever thuis.

Want thuis zijn ook de katten.

En als een wiefke in een slecht humeur is, dan helpt er niets dan een kat.

Dan verandert zij van een geagiteerd stuiterballetje subiet in een kraaiend, zoetpratend meiske dat niets liever wil dan dat de rode rakker op haar schoot komt liggen.

Gelukkig valt het gestuiter in haar lijf mee: de gemene cellen zijn niet bij het hersenvocht gekomen! Dit is heel fijn nieuws omdat het puncties en meer ellende scheelt. De informatie die we nog missen, is of het om de zogenaamde T-cel variant gaat (een oepsie in het lijf) of een ikaros-gen, daadwerkelijk een mutatie die zorgt voor een hogere kans op terugkeer van de leukemie.

Ik vraag me af waarom ze die naam gekozen hebben. Ikaros meende te kunnen ontsnappen, vloog te dicht bij de zon en donderde terug naar aarde. Misschien genoemd naar de vermeende vrijheid? Een vraag om de volgende keer te stellen.

Mocht het inderdaad om de gevleugelde vrind gaan, dan kijken we tegen een derde behandeljaar aan om de terugkomst te voorkomen.

We zien wel.
Voorlopig schijnt voor ons de zon weer even...op veilige afstand.

Meiske heeft wel wat last van een schimmelinfectie in haar mond die haar vooral 's nachts irriteert. De dokter controleert haar grondig, ook op andere eventuele symptomen die op andere infecties zouden kunnen wijzen. Tot mijn grote plezier werkt Ilva voor de verandering goed mee en hoeft er niet gesoubat te worden over mond openen of even gaan liggen. Ze heeft zelfs een glimlach op haar gezicht en ik krijg een dikke zoen.

Onze taxi terug is fantastisch op tijd.

Hij was toevallig in de buurt.

We mogen in een rolstoelbusje wat Ilva helemaal geweldig vindt met die grote ramen! Onderweg schijnt de zon zo uitbundig dat ook de chauffeur er iets van zegt. Als we dan ook nog vroege narcissen zien bloeien onderweg, is het plezier compleet.
Zonnekindjes, overal.

Zelfs in wintertijd.