Glazen Stolp

"Ze mag gerust naar buiten." Stellig knikt de arts. "Dat is goed voor haar. Wel uitkijken met winkels. Niet gaan als het daar te druk is, dan is het risico op infectie te groot. En natuurlijk mogen er kinderen komen spelen. Maak geen glazen stolp van je huis.  Let alleen wel op dat ze niet langskomen indien ze zwaar verkouden zijn of waterpokken hebben. En bij het buitenspelen wel even rustig houden. Fysieke spelletjes moeten even wachten."

We gaan leren wat de rustigste momenten zijn om te winkelen en hoe we in de speeltuin kunnen spelen zonder dat haar PAC in gevaar komt, want ons buitenmeisje haar uitjes ontzeggen, dat gaat niet.

Vandaag besluiten de trollen dat het tijd is om hun zakgeld te verbrassen.

Het angstzweet breekt me uit.

Winkels.

Druk.

Infecties.

Ziekenhuis.

Het is zaterdagmiddag. Is dit een plan? Welke speelgoedwinkel zou er nu het rustigste zijn? Maar hij mag ook weer niet te klein zijn, want dan komen de kinderen weer te dicht bij elkaar!

Ik kan het niet maken om 'nee' te zeggen. Familieleven moet doorgaan en dit is een afspraak: het is HUN geld en dus HUN beslissing.

Ik trek mijn dapperjasje aan en we gaan.

Oud Rijswijk lijkt me het veiligste mits ik om de markt heen rijd. Ik zet de fiets neer en spiek even door de ramen naar binnen om te controleren hoe druk het is.

Het valt mee.

We gaan het doen.

Ze stuiven naar binnen en vinden binnen de kortste keren het speelgoed dat hun hart en portemonnee bekoort. Ilva gaat voor een playmobil trouwprieeltje en Thorben laaft zich aan een lego jungleset.

Eenmaal buiten wil ik net vrolijk opperen maar weer naar de fiets te gaan zodat ze thuis kunnen spelen met hun nieuwe schatten.

Maar nee.

'Mama, ik wil nog even winkelen,' klinkt het vastberaden uit Ilva's mond. 'Iets wat ik kan eten, je weet wel, die met room!'

"Meiske, bedoel je truffels?"

Ogen beginnen te schitteren. 'Jaaaaaaa, die!'

Tjsa.

In het boekje over eten bij leukemie staat toch echt 'volle melkproducten'...

Ah what the hell.

We gaan slagroomtruffels halen.

Voller kan niet.

Eenmaal op de fiets wil ik net een zucht van opluchting slaken als het volgende verzoek binnenkomt: 'Mammie, gaan we nu naar de speeltuin? Dat is zoooo lang geleden!'

Hellup...

Speeltuin...

Daar ben ik nog helemaal niet klaar voor!

Wipwaps hebben stuitergevaar, draaimolentjes nodigen haar uit tot erop en eraf springen wat meestal een enorme bult op het hoofd tot gevolg heeft en dan heb ik het nog niet eens over de schommels waar ze het liefste op hun buik op liggen!

Godver.

Ik zal er toch doorheen moeten, door die glazen stolp.

Want buiten is goed.

En bewegen is goed.

Dus we gaan.

Van de fiets af en ze zijn los.

Ik sta doodsangsten uit.

Gelukkig heeft mijn dapperjasje een dubbele voering.

En er wordt gedraaid...op aangenaam rustig tempo.

Er wordt gewipt waarbij Thorben allerliefst zijn zusje nu eens niet laat bonken.

Er wordt geschommeld...even wil ze op haar buik gaan, maar ik help haar herinneren aan het poortje op haar borst.

'Oh ja.' Ze gaat lekker zitten en bewijst ineens dat ze zelf kan schommelen!

Ik sta versteld.

Van de wijsheid der trollen in de uitvoering van hun spel onder deze precaire omstandigheden.

Van hun inzicht in wat wel en niet kan.

Van de vreugde over 't eindelijk weer samen buiten zijn.

Het is een proces.

We moeten wennen aan nieuwe regels, nieuwe afspraken, nieuwe manieren van lol vinden in 't leven.

Gelukig heb ik twee wijze mensjes om me aan de hand te nemen.

Die me tonen dat ook deze wereld mooie momenten kent.

Magie heeft.

En leeft.

Laten we leven.