Afgelopen nacht heb ik weer onderin het stapelbed geslapen, Ilva naast haar papa.
Om iets over achten staat Thorben naast me. 'Mama, ik wil even naast je.'
Ik klap de deken over en hij kruipt lekker tegen me aan. Het tijdstip is niet zo'n ramp. Ik lag er gisteren ook al om 9 uur in. Ik knuffel mijn mannetje. Hij ruikt zo lekker.
Tien minuten later horen we een bonk en gaat de andere deur open. Ilva is wakker. Als vanouds komt ze zoeken naar medewakkeren om de boel op stelten te gaan zetten. Ze loopt zelf de trap af, gaat zelf naar de wc
En daarna toch maar snel op de bank onder de deken.
Er wordt nog even aangebeld in de vroegte.
Speciale DVD-levering van een lieve vriendin.
Luttele secondes later zitten de trollen te genieten van een sprookjesachtig avontuur op de tv.
Ik zit ernaast en kijk ernaar.
Het lijkt allemaal even weer zo heerlijk normaal.
Zelfs het moment later, wanneer Thorben zelf een vest moet gaan halen uit zijn kast en dat niet alleen wil doen. Ilva schiet onmiddellijk te hulp met een dramatische zucht: 'Oké, ik ga wel mee. Dan hoef je niet alleen.'
Dat is helaas niet Thorbens doel en dus wordt haar lieve aanbod afgewezen. Als David en ik het toch voor elkaar krijgen dat het mannetje zelf zijn kleren haalt, kijkt zijn zusje stralend op als hij mét vest weer beneden komt: 'Ik wist het wel, Thonnen, je kan het wel!' is haar compliment alvorens ze elkaar liefdesbetuigingen toewerpen en verder kijken.
Misschien durft ze vandaag wel even naar buiten met haar stijve koppetje.
Misschien niet.
Durf ik het?
We zijn zoekende.
Zoekende naar een modus operandi onder de vreemde omstandigheden.
Naar wat zij aankan, wat wij aankunnen.
En koesteren ieder moment dat we samen iets kunnen ondernemen, of het nu op de bank is of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten