We vinden het een beetje eng, met die dop die er nu nog extra op de PAC zit...waarin de naald huist voor de eerste chemo. Maar goed, Ilva durft het wel aan, dus wij ook.
Thorben is wel blij dat hij een dagje niet op een neer hoeft en dat zijn zusje gewoon naar huis komt, maar stiekem geniet hij ook even van het uurtje helemaal alleen met mij voordat David hierheen komt met de troela.
Ik geniet net zo hard.
We hebben twee trollen en ze zijn ons beiden lief.
Er is blijdschap en vermoeidheid alom zodra we weer compleet zijn. Ilva bedingt een plek in het grooooote bed en bepaalt dat ik vannacht bij haar slaap.
Prima. Ik zet de lichtwekker in de trollenkamer, waar David het onderste stapelbed zal nemen. Dan heeft Ilva er geen last van totdat ze wakker moet worden voor de chemoafspraak.
Van slapen komt uiteraard niet veel.
Ze wordt keer op keer wakker, speelt met mijn voeten, aait mijn haar, heeft hele verhalen.
Oh, wat is ze blij dat ze thuis is en oh, wat voelt ze de zenuwen van het geheel!
Als ik dan toch eindelijk een uurtje slaap mag pakken, schiet ik ineens in paniek wakker. Er klopt iets niet op mijn interne klok. Ik grijp mijn mobiel: godsgloeiende! 7:23 uur??? De wekker zou om 7 uur gaan om ons tijd te geven Thorben klaar te maken en Ilva te kleden voor de taxirit!
Bijna een half uur kwijt!
Paniek!
Ik maak twee ronkende heren wakker en schiet met Ilva naar beneden die uiteraard de lol er niet van inziet om zich snel om te kleden, want PAC doet nog pijn en hoofdje wil niet bewegen.
Goed, nog even liggen op de bank dan. Maak ik intussen Thorbens boterhammetjes klaar.
Slaapdronken stommelen de mannen naar beneden. Trol is niet aan te sporen en David krijgt Ilva niet gekleed. We wisselen van rol: David aan de boterhammen en ik besluit Ilva's vest over haar pyjama aan te trekken.
Nood breekt wetten.
Wij breken snelheidsrecords.
Klokslag acht uur staan ze klaar en belt een lieve medemama aan om Thorben naar school te brengen. De taxi kan er immers ieder moment zijn.
En is dat uiteraard niet.
Op ons gemakje brengen we de volgende 25 minuten door met Ilva op schoot, Chemo-Casper lezend en doorpratend wat we vandaag allemaal gaan doen in het ziekenhuis.
En dat ze daarna gewoon weer mee terug gaat.
In het ziekenhuis loopt alles op rolletjes. Ze wordt geprikt, verdient weer een kanjerkraal en wordt aan het infuus gelegd. "Mama, ik voel de kaspertjes naar binnen lopen! Ze gaan voor me vechten!" spreekt ze verheugd, maar hoeft het verder niet te zien.
Tablet is veel interessanter.
Twee uur later is het klaar.
We nemen een moe vogeltje mee naar huis.
Niet misselijk.
Pure winst.
"Mammie, ik vind het leuk, hier." Al liggend op de bank.
Ik vind jou leuk, wiefke.
Blijf maar heel lang hier.
Bij ons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten